Epilog

Życie Isabelli zmieniło się diametralnie, dzięki poznaniu Edwarda. Straciła już resztki nadziei na znalezienie prawdziwej miłości. Osoby, która pobudzi jej martwe od kilku tysięcy lat serce. Los jednak się do niej uśmiechnął i postawił na jej drodze wpierw siostry, a następnie Edwarda i jego rodzinę.

Nikt nie miał świadomości, że wcześniej już się poznali i byli razem. Nawet sama Isabella. Dowiedziała się dopiero z czasem. Poukładała wszelkie elementy tej skomplikowanej układanki i opowiedziała tę historię innym.

Rosalie i Alice, zabiły odrobinę piekielną kobietę, lecz Edward Anthony Masen Cullen całkowicie i bezpowrotnie ją zniszczył. Wydobył na wierzch miłą i sympatyczną Bellę, która dała mu szczęście, wyszła za niego i urodziła córkę.

Bella spełniła swoją obietnicę daną siostrom. Alice urodziła małą Mary, Rosalie małego Josepha, a… Esme małego Michaela. Wiedziała, że teściowa również pragnie zaznać prawdziwej matczynej miłości, więc dała jej tę możliwość.

Gdy Renesmee miała trzy latka, wszyscy przeprowadzili się do New Jersey i zamieszkali osobno, lecz w małym odległościach, aby zawsze być w kontakcie. Córeczka Belli i Edwarda, mimo swojego wieku wygląda na siedem lat, a umysł ma mądrzejszy niż nie jeden dorosły. Mając kilka miesięcy, nauczyła się chodzić z gracją równą dorosłemu wampirowi, czytać płynnie, bez najmniejszych błędów…

Jest rozpieszczana przez swoich rodziców i ma wszystko czego tylko zapragnie. Wie, że Jacob Black się w nią wpoił, ale jakoś nie pamięta tego wilka, bo widziała go tylko przez dwa dni, gdyż jej matka wygoniła go i zabroniła się zbliżać, a ten usłuchał, chociaż było mu niezwykle ciężko…

Ale zajrzyjmy do domu doktora Cullena… W środku, mimo późnego wieczoru, było słychać krzyki, piski, rozmowy i śmiechy. Po całym domu latało czworo dzieci, w tym najstarsza ze wszystkich Renesmee. Jednaj jej cioteczne rodzeństwo jest młodsze zaledwie o dwa miesiące…

W dużym salonie, rozmawiając wesoło, siedziała cała rodzina Cullenów. Bella z Edwardem. Alice z Jasperem. Rosalie z Emmettem. Esme z Carlisle’em. O dziwo, każda z pań, miała delikatnie widoczny już brzuszek.

- Renesmee! - krzyknęła nagle Bella, słysząc dźwięk tłuczonego szkła - Chodź tu do mnie!

Wołana przez matkę, niczym błyskawica wpadła do salonu, ze skruszoną miną.

- Nie chciałam - powiedziała - Samo spadło, jak goniłam Mary.

Al i Jasper wywrócili tylko oczami, słysząc o swojej córeczce. Bella przytuliła córkę i pocałowała ją w czółko.

- Dobrze, ale uważaj następnym razem - poprosiła - Masz szczęście, że to nie był antyk, bo nie jestem pewna czy twój tata znalazłby taki drugi.

- Dobra! - krzyknęła Renesmee i pobiegła bawić się z rodzeństwem.

Nagle, zanim ktokolwiek zdążył choćby mrugnąć okiem, synek Rosalie wbiegł po schodach i się potknął, co spowodowało, że zaczął spadać. Najszybciej otrząsnęła się Bella. Zerwała się na równe nogi i złapała chłopca, zanim upadł.

- Dziękuję ciociu - powiedział i się do niej przytulił.

- Nie ma sprawy - zaśmiała się i odeszła, gdy chłopiec ją puścił - Czy oni zawsze muszą tak rozrabiać? - spytała.

- To tylko dzieci, Bello - powiedziała ze śmiechem Esme - Zobaczysz co to będzie, jak będzie ósemka.

Wszyscy się zaśmiali.

- Wtedy będzie trzeba ich przywiązać za nogi do stołu - zażartował Emmett.

- Jeżeli będą mieli rozum po nas, to bez problemu sobie poradzą, ale jeśli po was - Alice spojrzała po chłopakach - To nawet nie wpadną na to, żeby rozwiązać sznurek czy czym tam ich przywiążecie.

Salon wypełniły śmiechy ciężarnych, a następnie ich mężów.

Podobała wam się historia piekielnej kobiety? Nie oceniajcie ludzi po tym, co inni o nich mówią. Ludzie, a w tym przypadku wampiry się zmieniają. Wystarczy po prostu dać im szanse…

---------------------------------------------------------------------

Nie wierzę, że to już koniec :(

Jest mi smutno, ale nie mogłam inaczej :( Jestem jeszcze na siebie zła, że Epilog mi nie wyszedł :( To koniec już tej historii... Ale nie koniec Zwariowanej Natalii... Mam jeszcze trzy blogi, na których mnie znajdziecie. Nie opuszczę was tak łatwo...

Aż mi się płakać chce, że kończę tego bloga :-( Przywiązałam się do tej opowieści. :( Nie sądziłam, że tak trudno będzie mi się z nią pożegnać :(

Kochani! Dziękuję wam z całego serca, że od początku mojego blogowania jesteście ze mną i mnie nie opuszczacie :** Dziękuję za wiele wiele wiele wiele wiele wejść! :D Nie sądziłam, że ktoś w ogóle będzie chciał to czytać <3

Z każdym dniem, widząc ile przybywa komentarzy, wejść,a  nawet obserwatorów... Nie wierzyłam własnym oczom. Myślałam, że to będzie niewypał, a wy tymczasem czytacie go od początku do końca! :** Jesteście tu, dając mi solidnego kopa, aby pisała dalej <3 Wasze słowa wiele dla mnie znaczyły, gdy to pisałam... Czasem myślałam: "A może usunąć tego bloga?" Gdy się z wami dzieliłam tą myślą, wy skutecznie odwiedliście mnie od tego pomysłu za co wam dziękuję :**

Jestem z wami krótko, bo nawet nie pół roku, ale naprawdę cieszę się, że załozyłam tego bloga <3 Zrozumiałam, że mam dla kogo pisać, co mnie ogromnie cieszyło i nadal cieszy <3 Mam nadzieję, że będziecie ze mną również na innych blogach, a szczególnie na http://love-is-stronger-than-hate.blogspot.com/, na którym tak właściwie pojawił się rozdział 1 :**

Jeszcze raz dziękuję i do zobaczenia na innych blogach <3

Z wielkim bólem żegnam tego bloga <3

Zwariowana Natalia <3