Rozdział 16 "Nowi Sojusznicy?"

Obudziło mnie poranne słońce, wlewające się przez okno. Zaraz, zaraz… Słońce? I to takie mocne? Uchyliłam powieki, ale światło mnie poraziło, wywołując delikatny ból głowy. Jezu! W ciąży jestem jak człowiek. Ale podoba mi się taki stan.

Coś ciepłego musnęło mój policzek. Uśmiechnęłam się delikatnie i otworzyłam oczy, przysłaniając je sobie dłonią. Ujrzałam rozpromienioną twarz Edwarda. Zdałam sobie sprawę, że to nie słońce mnie tak poraziło, lecz światło padające z żarówki.

Ułożyłam głowę na piersi Edwarda i zaczęłam jeździć palcami po jego torsie, jednocześnie napawając się jego zapachem. Wampir mocniej mnie przytulił i pocałował w czubek głowy. Nie mogłam się nie uśmiechnąć…

Wyczułam drobny ruch mojego maleństwa. Mój uśmiech się poszerzył. Odsunęłam się od ukochanego i usiadłam po turecku. Odrzuciłam kołdrę i przyjrzałam się swojemu brzuchowi. Nie ma co, powiększył się podczas mojego snu. Pogłaskałam go delikatnie, acz czule.

Spojrzałam na ukochanego.

- Przyniesiesz nam krwi? - spytałam.

- Oczywiście, moje skarby - pocałował mnie w policzek, a następnie w brzuch i zniknął w błyskawicznym tempie.

Zwlokłam się z łóżka i poczłapałam do łazienki. Wzięłam szybki prysznic, a następnie wytarłam się starannie puchowym ręcznikiem. Mokre włosy związałam w koński ogon i wzięłam ubrania, wcześniej przyszykowane przez Alice lub Rose. Założyłam czarne leginsy, szarą tunikę do połowy uda z króliczkiem oraz różowe baleriny.

Wróciłam do sypialni, a moich do moich nozdrzy doleciał zapach krwi. Spojrzałam na ukochanego i zabrałam mu kubek. Wypiłam go za jednym razem i zażądałam więcej. Po tym, jak kazałam wracać Edwardowi z dziesięć razy, przyniósł ze sobą butelkę z ciepłą krwią. Odebrałam mu ją i wypiłam.

Wampir spojrzał na mnie lekko zaniepokojony. Wywróciłam oczami i wdrapałam mu się na kolana. Ułożyłam głowę na jego ramieniu i pocałowałam w szyję.

- Skarbie… - zaczął - Myślałaś już nad imionami?

Pokiwałam głową i blado się uśmiechnęła. Nie zdążyłam otworzyć ust, a do pokoju wpadła moja nowa rodzina. Alice z gracją baletnicy, usiadła obok nas.

- Mów - nakazała.

Zaśmiałam się.

- Gdyby to był chłopiec… - spojrzałam ukochanemu prosto w oczy - Anthony.

W jego oczach zobaczyłam bezgraniczne szczęście i jakiś błysk, którego nie zidentyfikowałam.

- A imię dla dziewczynki? - spytała zaintrygowana Rose.

W oczach poczułam łzy.

- Widzicie… moja mama nazywała się Renee - na wspomnienie mojej rodzicielki, zaczęłam płakać. Edward przytulił mnie mocniej.

- Renee mi się podoba - szepnął mi do ucha.

Pokręciłam głową.

- Nie. Myślałam nad połączeniem Renee i… - przygryzłam dolną wargę i przetarłam oczy, wierzchem dłoni - i Esme. Powstałoby Renesmee - w oczach brązowowłosej wampirzycy zobaczyłam wzruszenie.

- Jest śliczne - mruknął Edward - Jedyne w swoim rodzaju. Pasuje jak ulał.

Alice klasnęła i zerwała się na równe nogi. Wyleciała z sypialni i zawołała nas. Każdy zaciekawiony ruszył za chochlikiem. Zastaliśmy ją rozpromienioną przed drzwiami do swojej sypialni.

- Skoro Bells, wyjawiła nam swoją niespodziankę… - zaświergotała - Teraz kolej na mnie.

I otworzyła drzwi. Spodziewałam się zobaczyć jej sypialnię, ale się pomyliłam. Zniknęło łóżko, biurko, toaletka i inne meble… Zamiast tego ujrzałam jasny pokój dla dziecka z łóżeczkiem po środku. Przyłożyłam sobie dłoń do ust.

- Jest boski - wyszeptałam tylko i rzuciłam się siostrze na szyję - Dziękuję.

- Wiedziałam, że ci się spodoba - zapiszczała.

- Jakby mógł mi się nie podobać. Jest boski! Jesteś cudowna, chochliczku.

Usłyszałam pukanie do drzwi. Poszłam otworzyć i ujrzałam dwóch mężczyzn. Obydwoje o ciemnej karnacji, czarnych włosach ściętych na jeża, ciemnych oczach i dobrze zbudowanych mięśniach. Poczułam silny odór psa. Warknęłam przeciągle i groźnie.

- Co wy tu robicie?! - syknęłam.

Na myśl przyszło mi, że chcą zabić moje maleństwo. Zareagowałam natychmiastowo, nawet nie zastanawiając się nad swoimi czynami. Wylecieli w powietrze na kilka metrów, zmieniając się w locie w wilki. W czarnego i rdzawo brązowego. Ten drugi zawarczał i zaczął się od mnie zbliżać.

- Bells! - usłyszałam krzyk Edwarda i po chwili objął mnie w pasie - Oni nie mają złych intencji, skarbie. Przyszli się tylko dogadać.

- Och! - wyleciało z moich ust - Przepraszam. Myślałam, że chcecie skrzywdzić moje dziecko - jak na potwierdzenie, maleństwo się poruszyło, a ja machinalnie położyłam dłoń na brzuchu.

Wilki czmychnęły w las i po chwili wyszli w ludzkich postaciach. Zrobiłam krok do tyłu i gestem dłoni zaprosiłam ich do środka. Jeden z nich, odrobinę niższy i przystojniejszy spojrzał na mnie wrogo, a ja odpłaciłam mu się tym samym. Poszliśmy do salonu i usadowiliśmy się na kanapach. Ja położyłam głowę na kolanach mojego przyjaciela, a on posłał mi szeroki uśmiech.

- Nie za wygodnie ci? - zaśmiał się.

- Mówiłam ci już, że masz strasznie wygodnie kolana - wypięłam mu język jak pięciolatka i spojrzałam na Indian - Co was tu sprowadza?

- Przyszliśmy ustalić kilka faktów - odparł ten brzydszy.

Usiadłam momentalnie i zmierzyłam ich wzrokiem.

- Ja nazywam się Sam Uley, a to Jacob Black - pokazał na tego przystojniejszego.

- Ja jestem Isabella Marie Swan - gdy tylko to powiedziałam im wyszły oczy na wierzch - Spokojnie, nie gryzę - wskazałam na siostry - To moje siostry. Alice i Rosalie.

- Ty jesteś piekielną kobietą - wykrztusił zszokowany Sam.

Wzruszyłam tylko ramionami.

- Jak zwał, tak zwał.

- Czemu masz fioletowe oczy? - spytał Jacob, bez ogródek.

- Bo Bella jest królową wszystkich istot ludzkich - odpowiedział Jasper.

Sam i Jacob wymienili między sobą zdziwione spojrzenia, a potem spojrzeli na mnie.

- A więc legenda była prawdą - powiedzieli chórem.

Kiwnęłam głową, potwierdzając ich słowa.

- Legenda też mówiła, że królowa nas wszystkich, ma za towarzyszkę lwicę… - powiedział Sam, a mi zrobiło się odrobinę duszno, czego nie dałam po sobie poznać.

- Volturi ją zamordowali - powiedziałam, a głos mi delikatnie zadrżał.

Szybko znalazłam się w ramionach ukochanego i wtuliłam się w jego ramię. Po kilku minutach zebrałam się w sobie i na życzenie Sama i Jacoba, opowiedziałam im swoją historię. Słuchali jej, wchłaniając każde słowo z zainteresowaniem. Opowiedziałam im też o incydencie jaki zaszedł zaledwie niecały dzień wcześniej. Chłopaki wykrzyknęli chórem „Ta Tanya?” i zdusili w sobie przekleństwa.

Na początku się zdziwiłam, czemu tak zareagowali, ale gdy tylko wyszli, Edward udzielił mi szybko wyjaśnienia.

- Widzisz, kochanie… Oni zawsze wierzyli w te legendy i mieli respekt dla królowej. Teraz, kiedy ją poznali, czyli ciebie, są gotowi chronić cię przed każdym zagrożeniem. Poza tym wyczytałem w ich myślach, że mają do ciebie ogromny szacunek. Opowiadając im ile wycierpiałaś podczas kilku tysięcznej egzystencji, w nich rodził się dla ciebie podziw, że mimo tak wielkiego cierpienia, odnalazłaś się w tym wszystkim.

- Czy ja naprawdę jestem osobą wartą podziwu? - mruknęłam sama do siebie.

- Oczywiście, że tak - zaśmiał się Edward i pocałował mnie w czoło - Byłaś osobą pozbawioną jakich kolwiek zahamować, a mimo to, nie zaatakowałaś Alice i Rosalie, a następnie przyjęłaś je do siebie z otwartymi ramionami. Jakiś czas temu, pomogłaś Jasperowi, pokochałaś mnie i dasz mi coś, czego myślałem, że nigdy nie będę miał. Dasz mi możliwość sprawdzenia się jako ojciec.

Oczy mi się zaszkliły.

- Ale nie zapominaj, że nie tylko ja brałam w tym udział. Ty również się przyczyniłeś do tego, że jestem w ciąży.

Wampir się zaśmiał i zmierzwił swoje włosy.

- Tak, masz rację - zostałam obdarzona pięknym uśmiechem.

Położyłam się wygodnie na łóżku i założyłam dłonie pod głowę. Zapatrzyłam się tępo w sufit i zaczęłam nad czymś rozmyślać. Przypomniało mi się coś, co wyłapałam jakiś czas temu, kiedy dowiadywałam się poprzez dar, o ojcu mojego ukochanego.

Uniosłam się na łokciach i zmarszczyłam delikatnie brwi. Z taką miną wstałam i wyszłam z sypialni. Skierowałam się wzdłuż korytarza, a następnie zeszłam na dół, ciągle trzymając się za brzuch. W salonie zastałam siostry i ich ukochanych.

- Gdzie Carlisle? - spytałam.

- W swoim domu - odpowiedział mi Em.

- Dzięki.

Podążyłam do garażu, a wszyscy ruszyli za mną. Wsiadłam do swojego auta i wyjechałam, kiedy Edward usiadł na miejscu pasażera, patrząc na mnie podejrzliwie. Uśmiechnęłam się do niego i z powrotem zapatrzyłam się na drogę.

Po kilku minutach, zajechałam pod posesję Cullenów. Zatrzymałam samochód i wysiadłam. Przed dom zajechały auta moich sióstr, który dołączyły do mnie zdziwione.

Jak na gościa przystało, zadzwoniłam do drzwi, czym wywołałam śmiech Emmetta, Jaspera i Edwarda. Tego ostatniego zmroziłam wzrokiem i wyrwałam rękę z uścisku.

- Komuś hormony buzują! - zaśmiał się Emmett.

Nie odwracając się do niego, bo właśnie Carlisle mi otworzył, skupiłam się na drzewach i już po chwili usłyszałam krzyk osiłka. Zerknęłam przez ramię i zobaczyłam, że jest przygwożdżony do drzewa przez gałęzie. Wzruszyłam ramionami i weszłam do środka, serdecznie uśmiechając się do przyszłego teścia.

Zaraz, zaraz! Stop! Jakiego przyszłego teścia do cholery jasnej?! Odbiło ci Swan?! Edward ci się nie oświadczył i nie wiadomo czy to zrobi, a ty mówisz o blond wampirze „przyszły teść”! Powinnaś się leczyć!

Powstrzymałam głośne westchnienie. Podążyłam do salonu i usiadłam wygodnie na kanapie, obitej białą skórą. Spojrzałam na Esme i jej męża, nie kryjących zaciekawienia, malujących się na ich twarzach.

- Co cię do nas sprowadza, Bello? - spytał doktor.

- Gdy się poznaliśmy, przebadałam twoją naturę, poprzez dar. Dzięki temu, wiem na jakie pytanie nigdy nie poznałeś odpowiedzi… - zorientował się o co mi chodzi, a oczy mu zabłysły z podekscytowania - I tylko jedna osoba, może udzielić ci na nie odpowiedzi.

-  O co tu chodzi do cholery?! - oburzyła się Alice.

Zerknęłam na nią.

- Carlisle, zawsze chciał wiedzieć, jak powstała rasa wampirów - wyjaśniłam i zerknęłam na doktora - Jak już mówiłam, tylko jedna osoba może ci to opowiedzieć.

- Kto taki? - spytała Esme, również zaciekawiona.

Uśmiechnęłam się jak najszerzej mi się udało.

- Ja - odpowiedziałam.

----------------------------------------------------------------------------

Witajcie kochani <3

Przepraszam, że nie dodałam rozdziału wcześniej, ale byłam strasznie zabiegana. No wiecie.. szkoła itd. Do tego pilnuję trzyletniego brata, który by tylko rozrabiał i często się dopiera do kompa lub lapka, w zależności co jest włączone.. Także, nawet, gdy siedzi mi na kolanach to stuka w klawiaturę, a jak lata po pokoju, to dolatuje i coś rozrabia.. Do tego mam truskawki, więc muszę trochę pomagać -,- Ale nie narzekam xd

Od razu informuję, że nie wiem, kiedy nn, bo muszę dodać na mojego drugiego bloga, a nawet nie mam czasu go pisać -,- 

Jakby było mało, ciągle mam nowe pomysły na opowiadania i po prostu nie mogę, jeśli go nie piszę :D Już taka ma natura :D

Mam nadzieję, że rozumiecie mnie :D

A teraz rozdajemy dedyczki :D

- Belle - dziękuję za takie zajebiste komcie, które wywołują uśmiech na mojej twarzy :D Z tego co się dowiedziałam mam do cb jakieś 400 km -,- OMG! Przyjadę do ciebie pociągiem, a potem nie wiem co zrobię ;D Przekimam się gdzieś :D

- Wampirek i Lady A. - wam dedyczka dodaję razem, bo jesteście zajebiste i i tak bym pisała to samo :D Pamiętajcie, że rozjebiemy tych anonimów :D

Jesteśmy muszkieterkami we cztery z seksownym Edwardem na czele <3

Pozdrawiam was gorąco <3

Zwariowana Natalia <3

PS. Poprawiliście oceny, kochani? :D