Rozdział 15 "Ratunek i Zemsta"

Witam moich kochanych czytelników :**
Wiecie co?? Specjalnie dla WAS siedzę po nocach i piszę nn, aby was nie zawieść i nie trzymać długo w niecierpliwości :**
Siedzę powiedzmy do trzeciej, a muszę wstać o szóstej do szkoły xd nawet znoszę codzienne zawroty głowy xd Wszystko dla WAS, moi kochani :D
Ostatnio moja sis przeczytała komentarz do ostatniej notki i nic z tego nie zrozumiała xd ale ja zrozumiałam i to jest ważne :D
Dedyczki;
- Dla Wampirka :** - kochana dziękuję ci za tak zajebisty komentarz, który był dla mnie motywacją do pisania :) dzięki tobie zrozumiałam, że jednak mam dla kogo pisać :** I tak. Masz rację. Twój komentarz był najdłuższy :D
- Dla Wampirzycy Magdy :** - za to, że to ty mnie odwiodłaś od pomysłu usunięcia bloga :)
- Dla Issie :** - która chciała kastrować Tanyę nożem do masła i zardzewiałą siekierą :**
- Dla Aleksandry Cullen :** - za to, że chciałaś pomóc naszej kochanej Issie :**
- Dla Zwariowanej11 :** - za tak zajebiste komentarze :**
To ja już nie przynudzam :)) Zapraszam do czytania :**
---------------------------------------------------------------------------------------
Rozdział 15

W dwie minuty znaleźliśmy się w domu Cullenów i od razu pobiegliśmy do gabinetu doktora. Esme zadzwoniła po moje siostry, które wpadły rozjuszone, wściekle warcząc. Rosalie złapała mnie za dłoń i gładziła moją głowę, jak jakiemuś dziecku.

Po chwili zaczęłam się wydzierać na każdego, aby ratowali moje dziecko. Postanowiłam, że gdy tylko poczuję się lepiej, Tanya będzie miała przechlapane, lekko mówiąc. Odegram się na niej. Poczuje co to jest zadrzeć ze mną!

Edward złapał mnie za dłoń, a jego twarz stała się coraz bardziej zrozpaczona. Moje krzyki stały się głośniejsze. Zaczęłam się bać najgorszego, a przed oczami co jakiś czas stawało mi martwe niemowlę.

W końcu przestałam krzyczeć, a zaczęłam głośno ryczeć. Nie! Nie! Moje maleństwo musi żyć! Nic nawet nie zobaczyło i już ma tracić swoje życie? Dlaczego tak ma być do cholery?! A może los odgrywa się na mnie, za to, że byłam taka wredna dla wszystkich? Ale czy śmierć małego dziecka, nie jest za surową karą, bez względu na wszystko?

Błagam! Niech moje dziecko przeżyje! Oddam swoją władzę, Volturi bez mrugnięcia okiem! Do cholery! Mogę oddać własne życie, aby tylko ono żyło! Jestem gotowa na wszystko, aby ratować dziecko! Błagam! Dajcie mu żyć!

Mój ukochany ścisnął moją dłoń mocniej, więc odwzajemniłam uścisk. Odepchnęłam od siebie tarczę.

Nie pozwólcie mu umrzeć! - wykrzyknęłam w myślach.

Wampir kiwnął głową i zaczął pomagać doktorowi. Zawołałam Rosalie, płaczliwym tonem, a ona się przybliżyła i usiadła obok mnie.

- Ono musi żyć, Rose - załkałam - Musi!

- Wiem, Isy - powiedziała smutnym głosem - I będzie. Zobaczysz. Carlisle i Edward zrobią wszystko, aby was uratować.

Pokręciłam głową.

- Macie ratować dziecko! - wydarłam się - Mnie, niech piekło pochłonie, ale ono ma żyć!

Poczułam przeraźliwy ból brzucha. Złapałam się szybko za bolące miejsce i krzyknęłam. Ucieszyłam się jednak, bo poczułam ruch mojego maleństwa. Ból zaczął się stawać coraz bardziej nieznośny, a ja na dodatek zaczęłam wymiotować krwią, zalewając cały gabinet doktora.

Mój kręgosłup przeszył ogromny ból. Wygięłam się w łuk i krzyknęłam na całe gardło. Zaraz w gabinecie znaleźli się wszyscy. Esme złapała mnie za dłoń i zaczęła gładzić po włosach. W jej oczach zobaczyłam rozpacz i smutek.

Edward spojrzał na mnie, a jego oczach zobaczyłam jeszcze więcej smutku. Moich uszu dobiegł najokropniejszy dźwięk, jaki kiedykolwiek można usłyszeć. Słabnące bicie serca, mojego dziecka. Wydarłam się, aż popękały szyby, a wszyscy pozatykali uszy.

Żyj kochanie! Błagam cię, żyj! Nie opuszczaj nas!

Zaczęłam błagać moje dziecko w myślach, jakby to mogło coś dać. Po kilku minutach opadłam całkowicie z sił i zaczęłam płakać. Jednak szybko znalazłam siły, słysząc urywane bicie serduszka.

- Nie! - krzyknęłam - Ona nie może umrzeć! Nie moja córka! Nie!

- Bello… - zaczął Edward zrozpaczonym głosem - Sądzę, że nic już nie możemy zrobić.

Pokręciłam głową i krzyknęłam. Dotknęłam dłońmi brzucha i niewiadomo czemu, wypłynęło z nich różowe światło. Zdziwiłam się, ale nie oderwałam rąk.

Moim ciałem wstrząsnął przyjemny dreszcz. Bicie serca zaczęło przyspieszać, a ja zaczęłam płakać ze szczęścia. Po kilku minutach, światło zniknęło, a bicie serduszka się unormowało.

Szybko się przytuliłam do Edwarda i wybuchłam płaczem.

- Już dobrze, Bello - zaczął mnie uspokajać - Uratowałaś nasze dziecko. Nie płacz.

- Tak niewiele brakowało Edwardzie - załkałam - A nasza córka, mogłaby się nigdy nie narodzić.

Wampir odsunął się ode mnie i spojrzał mi w oczy.

- Skąd wiesz, że to dziewczynka? - spytał lekko zaintrygowany i zaniepokojony wcześniejszą sytuacją.

Pokręciłam głową.

- Nie wiem. Po prostu wiem - odparłam - A teraz zabierzcie mnie do sypialni.

Edward jak na rozkaz wziął mnie na ręce i w wampirzym tempie znaleźliśmy się w moim pokoju. Położyłam się na łóżku i zwinęłam w kłębek. Nie przestałam płakać.

Tak niewiele brakowało, a moje maleństwo by umarło. Mój ukochany położył się obok i mocno mnie przytulił.

- Bello… - zaczął niepewnie - Jeśli Tanya ma cię jeszcze raz skrzywdzić z mojego powodu…

Zrozumiałam do czego zmierza. Oderwałam się od niego i stanęłam na równych nogach. Zaczęłam kręcić głową i się wycofywać. Po policzkach poleciały mi kolejne łzy.

- Nie - powiedziałam - Nie zostawiaj mnie. Nie zostawiaj nas.

Wampir znalazł się przy mnie i mocno przytulił. Wtuliłam twarz w jego koszulę.

- Przepraszam - szepnął mi we włosy - Nigdy bym was nie zostawił. Ale nie chcę aby Tanya cokolwiek wam jeszcze zrobiła. Najwyraźniej nie będę cię opuszczał nawet na sekundę.

- Wszystko tylko nas nie zostawiaj - wychlipałam.

- Dobrze, Bello. Jeszcze raz przepraszam. Po prostu was kocham i się martwię. To wszystko.

Kiwnęłam potakująco głową. Do pokoju weszły moje siostry i gestem nakazały Edwardowi wyjść. Pocałował mnie w usta i spełnił ich prośbę. Dziewczyny zabrały mnie do łazienki i nalały gorącej wody do wanny i przeróżnych olejków zapachowych.

Rozebrałam się, gdy wyszły i weszłam do wody. Ułożyłam się wygodnie i przymknęłam powieki. Przed oczami zobaczyłam obraz, który wywołał na mojej twarzy szeroki uśmiech. Zobaczyłam Edwarda bawiącego się z małą dziewczynką.

Wyczułam ruch maleństwa. Dotknęłam tego miejsca, a mój uśmiech się powiększył.

- Udało się, kochanie - szepnęłam - Ledwo, ale się udało.

Po kilkudziesięciu minutowej kąpieli, wyszłam z wanny i owinęłam swoje ciało puchowych ręcznikiem, a mokre włosy rozczesałam.

Do łazienki wparowała moja siostra z ubraniami w ręku. Szybko je przejęłam. Okazało się, że przyniosła mi szare spodnie dresowe, fioletową koszulkę, białe bolerko i czarne trampki. Założyłam wszystko, oprócz bolerka.

Wyszłam z łazienki i zeszłam w ludzkim tempie na dół do salonu. Zasiadłam obok ukochanego i położyłam głowę na jego ramieniu.

Esme weszła do salonu z kanapkami i szklanką soku pomarańczowego. Posłałam jej wdzięczne spojrzenie i przejęłam jedzenie. Uaktywniłam dar i zaczęłam wcinać. Już po kilku minutach odstawiłam pusty talerz i dopiłam sok.

Wstałam z kanapy i wyszłam na zewnątrz. Weszłam w las i na wszelki wypadek osłoniłam swoje ciało fizyczną tarczą. Po jakimś czasie wyczułam znany sobie zapach i podążyłam jego śladem z chęcią zemsty.

Moje maleństwo zaczęło się niespokojnie ruszać, więc dotknęłam czule brzucha, dodając mu w jakiś sposób otuchy. Szybko dołączyła do mnie moja rodzina z pytającym spojrzeniem. Pokręciłam tylko głową i złapałam dłoń Edwarda.

Alice zaczęła warczeń głośno na coś za nami. Odwróciłam głowę i zobaczyłam wredną blondynkę. Tanya spojrzała na mnie z rozbawieniem, a zza niej wyszło dziesięć wampirów.

Odepchnęła swoją rodzinę, jak i jej towarzyszy na boki i zostałam z nią sam na sam. Zawarczałam groźnie i wampirzyca upadła na ziemię z krzykiem. Zaczęła się wić w agonii, a na mojej twarzy pojawiła się złość.

- Prawie zabiłaś moje dziecko - powiedziałam lodowatym tonem - Nie daruję ci tego. Na początku zacznę cię torturować, później sprawię, że zapomnisz o wszystkim, a następnie zahipnotyzuję i jak najszybciej będziesz chciała umrzeć.

Wyprostowałam się dumnie i wytworzyłam wokół wampirzycy krąg z ognia. Zaczęłam go stopniowo zbliżać do wampirzycy, nie przestając jej torturować darem podobnym do Jane, tyle, że o wiele razy silniejszym.

Sprawiłam, że będzie odczuwała poparzenia jak człowiek i nie spali się od razu. Kiedy kilka języków ognia dotknęło jej ciała, wampirzyca krzyknęła. Przybliżyłam jeszcze bliżej ogień i Tanya zaczęła się wydzierać, a jej krzyki rozeszły się echem po lesie.

Ogień zaczął smagać jej skórę raz za razem, powodując u niej straszny ból. Po kilku minutach jej krzyków ugasiłam krąg ognia, na co ona odetchnęła z ulgą. Uśmiechnęłam się zjadliwie.

Usłyszałam tętent łap. Dobiegło do nas osiem wilków od czarnego jak smoła do siwego, najmniejszego ze wszystkich. Tak samo jak wszystkich, odepchnęłam ich na bok i usłyszałam jak mój ukochany odpowiada na nieme pytania wilków.

Zobaczyłam jak blondynka wstaje z ziemi, pod wpływem ulgi. Machnęłam ręką, a ona przegięła się na pół w tył. Zaczęłam machać rękoma, a ona zaczęła się wyginać pod różnymi kątami, ciągle krzycząc.

Podbiegłam do niej i przywaliłam jej w twarz. Oderwałam jedną potężną gałąź z drzewa i się na niej skupiłam. Po chwili zmieniła się w sztylet. Uniosłam rękę do góry i wbiłam go w brzuch wampirzycy. Następnie go wyciągnęłam i odcięłam blond pukle.

Spojrzałam na leżące na ziemi włosy i po chwili zaczęły płonąć. Spojrzałam na nią i stwierdziłam, że ma włosy jak u chłopaka, tyle, że trochę odrośnięte i nierówne.

- Nie pamiętasz swojej rodziny - zaczęłam ją hipnotyzować - Nie pamiętasz nic ze swojego dawnego życia. Nikogo. Niczego. Zero wspomnień. Nie wiesz jak się nazywasz. Gdzie wcześniej mieszkałaś.

Uśmiechnęłam się zjadliwie, gdy ona pokiwała głową.

- Nic nie pamiętam - powtórzyła jak mantrę.

- Zabiłaś swojego ukochanego - zaczęłam kontynuować - Zabiłaś swoje dziecko. Bardzo ich kochałaś. Poczucie winy zżera cię od środka. Nie masz ochoty żyć. Masz bardzo słabą samokontrolę, ale nie chcesz zabijać ludzi. Będąc wśród ciepłokrwistych, czujesz przeolbrzymie pragnienie, które ledwo kontrolujesz. Ścigają cię Volturi i Isabella Marie Swan. Żyjesz w ciągłym strachu. A teraz odejdziesz i zapomnisz. Te wspomnienia, które podałam, przypomną ci się za kilkanaście minut.

Tanya pokiwała głową i pobiegła. Zobaczyłam, że wampiry, które z nią przybyły, uciekły, a wilkołaki przemienili się w ludzi. Zobaczyłam w tym jedną dziewczynę.

Podeszłam do Edwarda i uczepiłam się jego ramienia. Poczułam jak opadam z sił. Ziewnęłam przeciągle. Mój ukochany wziął mnie na ręce i powiedział coś do jednego z wilkołaków, lecz nie wiem co, bo zasnęłam.

--------------------------------------------------------------------------------

I jak się wam podoba?? :D Ja nie wypowiem się na ten temat -_- 

Opinię pozostawiam wam :**